Przejdź do głównej treści

Widok zawartości stron Widok zawartości stron

Instytut Pedagogiki UJ

Nawigacja okruszkowa Nawigacja okruszkowa

Widok zawartości stron Widok zawartości stron

Historia Instytutu Pedagogiki

Historię Instytutu Pedagogiki poprzedził długi okres przygotowawczy do powstania pedagogiki w Uniwersytecie Jagiellońskim. Niełatwa była droga pedagogiki do uzyskania należnego jej miejsca pośród dyscyplin naukowych, uprawianych w krakowskiej wszechnicy.

Władysław Stróżewski, profesor filozofii UJ, dziekan Wydziału Filozoficznego w latach 1990-1993, pisał w 1985 r.: "Jeśli pedagogikę uznać nie tylko za naukę, ale za sztukę, oczywiście w greckim, szerokim rozumieniu (téchnē), trzeba się zgodzić i na to, że jest ona sztuką ze wszystkich najdoskonalszą: jej przedmiotem jest przecież żywy człowiek, a celem tworzenie czy kształtowanie, jeśli nie wręcz powoływanie do bytu jego człowieczeństwa (…)"1.

1 Cyt. Za K. Pacławska, Nauczanie jako zawód powołanie, [w:] Informator Studium Pedagogicznego 1999/2000, s. 19.

Tradycja

Budynek Instytutu Pedagogiki UJ od strony frontowej. Ozdobny gzyms, wejście główne i okna. Budynek z czerwonej cegły.

Początków pedagogiki można już szukać w Kołłątajowskiej reformie Uniwersytetu Jagiellońskiego, przeprowadzonej przez Komisję Edukacji Narodowej. Wtedy to, mając na uwadze troskę o przygotowanie nauczycieli dla szkół średnich, zaprojektowano utworzenie „Seminarium Nauczycielskiego". W skład owego seminarium weszło trzech profesorów literatury i jeden profesor pedagogiki. Ich zadaniem miało być prowadzenie dodatkowych zajęć dla kandydatów przygotowujących się do stanu nauczycielskiego.

Wykłady z pedagogiki w Uniwersytecie pojawiły się w roku akademickim 1807/08 i prowadzone były przez profesora filozofii Wacława Voighta. Od tego czasu są one obecne w spisach wykładów prawie bez przerwy, mimo że często prowadzone były bezpłatnie.

Instytucjonalnie zajęcia z zakresu pedagogiki były związane z Wydziałem Filozoficznym, przy którym w 1833 roku powołana została Katedra Religii, Pedagogiki i Języka Greckiego (w takim kształcie reaktywowano powstałą w 1804/05 r. Katedrę Religii). Katedra ta działała przez siedemnaście lat.

W kolejnych latach brak organizacyjnej ramy spowodował trudności w systematycznym nauczaniu pedagogiki w ramach uniwersyteckich studiów. Nigdy jednak potrzeby jego obecności nie negowano. I była ona obecna, choć z przerwami, dzięki wspomnianym bezpłatnym wykładom wielu profesorów.

Stan taki trwał kolejne ćwierćwiecze. W 1875 r., wkrótce po uzyskaniu przez Kraków autonomii Wydział Filozoficzny podjął starania o utworzenie katedry pedagogiki i dydaktyki. Starania te jednak nie znalazły należytego oddźwięku u władz państwowych, lecz sprawa nie została zupełnie przegrana. Obiecano bowiem oddzielne wynagrodzenie docentowi filozofii, który zdecyduje się na prowadzenie zajęć z pedagogiki. Obietnica wprawdzie spełniona nie została, ale wykłady i ćwiczenia odbywały się.

Kolejny krok na drodze do usamodzielnienia się pedagogiki wiąże się z nazwiskiem Leona Kulczyńskiego, wieloletniego nauczyciela  i dyrektora gimnazjum św. Anny. Był on właściwie pierwszym uczonym, który habilitował się z pedagogiki i prowadził zajęcia wyłącznie z tej dyscypliny. Wreszcie w 1885 r. na wniosek Rady Wydziału Filozoficznego Ministerstwo wyraziło zgodę na wprowadzenie stałych wykładów i ćwiczeń praktycznych z zakresu pedagogiki w wymiarze 5 godzin tygodniowo. Obowiązki te zlecono właśnie doc. L. Kulczyńskiemu.

Był to niewątpliwie duży postęp, zważywszy na fakt, że studenci mieli możliwość nie tylko słuchania wykładów i uczestniczenia w ćwiczeniach, ale także hospitowania lekcji w gimnazjum św. Anny, gdzie pracował doc. Kulczyński. Jednak nadal w Uniwersytecie nie istniała żadna forma organizacyjna, pozwalająca na rozwinięcie badań naukowych.

Kolejny wniosek o utworzenie Katedry Pedagogiki, zgłoszony przez prof. Maurycego Straszewskiego w 1902 r., choć przyjęty jednomyślnie przez Radę Wydziału Filozoficznego, nie spotkał się z przychylnością  władz zaborczych. W tej sytuacji w 1913 roku zawiązało się w Krakowie Towarzystwo Instytutu Pedagogicznego. Jego prezesem został prof. Władysław Heinrich (1869-1957), filozof i psycholog. Towarzystwo to ponawiało zabiegi zmierzające do realizacji wniosku Wydziału Filozoficznego.

Te wieloletnie starania pierwszy efekt przyniosły dopiero w niepodległej Rzeczypospolitej, kiedy to w 1921 roku przy Wydziale Filozoficznym powstało Studium Pedagogiczne, którego zadaniem była organizacja programu kształcenia pedagogicznego kandydatów do zawodu nauczycielskiego w szkolnictwie średnim. Pierwszym dyrektorem Studium został wspomniany już prof. W. Heinrich i piastował tę funkcję przez 30 lat, aż do przejścia na emeryturę. Jego następcą został prof. Zenon Klemensiewicz.

Działalność Studium Pedagogicznego przy UJ stała na bardzo wysokim poziomie, kształcąc znakomicie i wszechstronnie przygotowanych do pracy w szkole nauczycieli. Studium zgromadziło też wokół siebie grono uczonych, którzy później inspirowali tematykę badawczą większości późniejszych Instytutów, które nawiązywały tematyką podejmowanych badań i swą działalnością naukową do wcześniejszej tradycji i poszukiwań badawczych.

Powstanie Studium było bardzo ważnym wydarzeniem w historii uniwersyteckiej pedagogiki, ale nie stanowiło pełnego uwieńczenia wieloletnich starań o zapewnienie jej miejsca pośród dyscyplin naukowych, uprawianych w Uniwersytecie Jagiellońskim. W dalszym ciągu otwartym problemem pozostawało utworzenie Katedry Pedagogiki. Wniosek w tej sprawie został ponownie przyjęty przez Radę Wydziału Filozoficznego 15 kwietnia 1921 roku, wszakże pod warunkiem znalezienia "odpowiedniego kandydata" na kierownika.

Spełnienie tego warunku stało się możliwe dopiero gdy dr Zygmunt Mysłakowski (1890-1971) w 1925 roku uzyskał habilitację. Jako docent został on w roku 1926 mianowany kierownikiem Katedry Pedagogiki. Właśnie ten rok uznawany jest za początek instytucjonalnej obecności pedagogiki w Uniwersytecie Jagiellońskim w obecnym jej kształcie. Należy tu zaznaczyć, że sama data jest sporna, np. prof. Stanisław Kot przyjmował rok 1924 (rozpoczęcie wykładów z pedagogiki przez dr Z. Mysłakowskiego) jako datę powstania Katedry.

Następnie w roku 1926/27 zorganizowane zostały specjalistyczne studia magisterskie z zakresu pedagogiki. Solidne przygotowanie teoretyczne w ciągu 4 lat studiów słuchacze uzupełniali, uczestnicząc w wykładach Studium Pedagogicznego z biologii, socjologii wychowania i prawodawstwa szkolnego.

Oprócz studiów 4-letnich uruchomiono wówczas dwuletnie kursy pedagogiczne dla absolwentów innych kierunków, co pozwalało zdobyć kwalifikacje do nauczania przedmiotów pedagogicznych w zakładach kształcenia nauczycieli.

W okresie międzywojennym badania naukowe w Katedrze Pedagogiki, podejmowane z inspiracji Z. Mysłakowskiego koncentrowały się wokół zagadnień pedagogiki społecznej oraz pedagogiki ogólnej. W tym też okresie zapoczątkowane zostały badania z zakresu kształcenia dorosłych. Ten kierunek poszukiwań naukowych pozostaje w ścisłym związku ze zorganizowaniem w Studium Pedagogicznym (w roku 1937) wykładów z oświaty pozaszkolnej. Wykłady te powierzono - na wniosek prof. W. Heinricha - dr Maksymilianowi  Siemieńskiemu, instruktorowi szkolnictwa dla dorosłych i uniwersytetów powszechnych przy Kuratorium Okręgu Krakowskiego.

Wybuch II wojny światowej przerwał pomyślny rozwój uniwersyteckiej pedagogiki. Jednak bezpośrednio po jej zakończeniu reaktywowano studia pedagogiczne, według przedwojennych zasad organizacyjnych. Była to zasługa prof. Mysłakowskiego. W tym czasie Katedra Pedagogiki znalazła się w obrębie Wydziału Humanistycznego, powstałego po podziale Wydziału Filozoficznego.

W 1946 roku powołano kolejną Katedrę - Pedagogiki Dorosłych (opiekun prof. Z. Mysłakowski) oraz Katedrę Kultury i Oświaty Dorosłych (kierownikiem został dr M. Siemieński, znany wówczas badacz i znawca problematyki oświaty i kultury dorosłych). Katedra – obok badań nad oświatą i kulturą dorosłych – uruchomiła 4-letnie studia magisterskie z zakresu teorii oświaty dorosłych. Powstanie Katedry Kultury i Oświaty Dorosłych dało impuls do podjęcia badań nad aktualnymi wówczas zagadnieniami oświatowymi (analfabetyzm, nauczanie początkowe dorosłych, szkolnictwo dla pracujących). Staraniem pracowników nowo powołanych katedr wydawano w latach 1945-49 miesięcznik "Oświata i Kultura". Studia te wkrótce uległy likwidacji (w 1952 r.).

Koniec lat czterdziestych ubiegłego stulecia w dziejach uniwersyteckiej pedagogiki to trudny okres. W 1949 r. zawieszono nabór na studia w związku z reformą studiów uniwersyteckich. Prof. Mysłakowski został przeniesiony do Uniwersytetu Warszawskiego, a następnie  do Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie. W 1951 roku nastąpiła kolejna reorganizacja UJ, w wyniku której powstał Wydział Filozoficzno-Społeczny. Była to mała jednostka, licząca 7 profesorów. Na jej działalności zaciążyły rygory ideologiczne, podporządkowanie tzw. organizacjom społecznym, utworzenie niechcianych katedr zbiorowych.

Sytuacja poprawiła się nieco po utworzeniu Wydziału Filozoficzno-Historycznego. Wprawdzie likwidacja Studium Pedagogicznego zmusiła pracowników katedr pedagogicznych do przejęcia obowiązku kształcenia pedagogicznego studentów innych kierunków (Studium Pedagogiczne po wieloletnich staraniach reaktywowano dopiero w 1991 roku), ale nie przeszkodziło to w kontynuowaniu prac naukowych, wówczas koncentrujących się na problemach dydaktyki (które to problemy w mniejszym stopniu podlegały ideologizacji). Wznowione zostały również studia pedagogiczne w cyklu 5-letnim.

W 1957 roku rozwiązano katedry zbiorowe, przywracając Katedrę Pedagogiki (pod kierownictwem prof. Z. Mysłakowskiego) oraz Katedrę Kultury i Oświaty Dorosłych (kierowaną przez prof. M. Siemieńskiego). Dla tego okresu charakterystyczne są intensywne badania z zakresu teorii wychowania i nauczania.

Przełom dziesięcioleci lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych zaznaczył się pozyskaniem nowych pracowników, którzy odcisnęli na dziejach uniwersyteckiej pedagogiki niezatarte piętno. W 1959 roku pracę podejmuje doc. Jan Zborowski, który rozwinął badania nad metodyką nauczania początkowego, a w 1961 r. - po przejściu na emeryturę prof. Mysłakowskiego - w Katedrze Pedagogiki rozpoczął działalność prof. Jan Konopnicki. To właśnie on zapoczątkował badania nad niedostosowaniem społecznym oraz uwarunkowaniami procesów nauczania i wychowania. Dzięki inicjatywie obu uczonych Katedra Pedagogiki przeżywała dynamiczny rozwój, co pozwoliło w 1963 r. wyłonić w niej dwa Zakłady: Pedagogiki (pod kierownictwem prof. J. Konopnickiego) i Dydaktyki (pod kierownictwem prof. J. Zborowskiego).

Po śmierci prof. M. Siemieńskiego na krótko z Katedrą Kultury i Oświaty Dorosłych związało się dwu uczonych (prof. Tadeusz Wróbel oraz prof. Franciszek Urbańczyk). W roku 1968 pracę w tej Katedrze podjął doc. Tadeusz Gołaszewski, specjalista w zakresie upowszechniania kultury.

Powstanie Instytutu Pedagogiki UJ

W końcu lat sześćdziesiątych zaczęto podejmować starania o powołanie Instytutu Pedagogiki. Inicjatorem tych starań był prof. Jan Konopnicki (kierownik Katedry Kultury i Oświaty Dorosłych od 1962 r.). Celem instytutu miało być kształcenie młodej kadry pracowników oraz podniesienie poziomu metodyki i dydaktyki na różnych kierunkach studiów.
W wyniku tych starań na mocy Zarządzenia Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego z dnia 5 października 1968 r. został powołany Instytut Pedagogiki UJ. Zniesione zostały Katedra Pedagogiki wraz z Zakładem Pedagogiki i Zakładem Dydaktyki oraz Katedra Kultury i Oświaty Dorosłych. W nowo powstałym Instytucie zainicjowały działalność trzy zakłady:

  • Zakład Dydaktyki Ogólnej (kier. prof. Jan Zborowski),
  • Zakład Pedagogiki Dorosłych (kier. doc. dr hab. Tadeusz Gołaszewski),
  • Zakład Teorii Wychowania (kier. prof. Jan Konopnicki). W 1973 r. Zakład ten przekształcono w Zakład Pedagogiki Opiekuńczej, by powrócić do nazwy pierwotnej na początku lat 80-tych.

Dyrekcję nad Instytutem powierzono prof. Janowi Konopnickiemu.

W roku 1971 powołano w Instytucie Pedagogiki zespół naukowo-badawczy do opracowania tematu „Problem niedostosowania społecznego i przestępczości nieletnich", którym kierował prof. Jan Konopnicki. Pierwsze posiedzenie Rady Naukowej Instytutu zwołano trzy lata później.

W roku akademickim 1972/73 dyrektorem Instytutu została prof. Kamila Mrozowska. Utworzony został też kierunek Pedagogika Kulturalno-Oświatowa, co przyczyniło się m.in. do rozszerzenia badań w Zakładzie Pedagogiki Dorosłych o problematykę pozaszkolnego kształcenia dorosłych teorii i praktyki upowszechniania kultury oraz edukacyjnych i wychowawczych funkcji działalności kulturalno-oświatowej.

Zmiany organizacyjne pociągnęły za sobą również zmiany w zakresie dydaktyki. Od roku akademickiego 1973/74 uruchomiono kolejne kierunki studiów (w trybie stacjonarnym i zaocznym) z zakresu pedagogiki kulturalno-oświatowej, pedagogiki specjalnej (od 1982/83 pedagogiki resocjalizacyjnej), a następnie nauczania początkowego. Do 1983 roku studia trwały 4 lata, a następnie 5 lat.  

Lata dziewięćdziesiąte XX w. przyniosły nowe zmiany. Po reorganizacji Instytut znalazł się w obrębie Wydziału Filozoficznego. Kierunki studiów dostosowano do potrzeb rynku. Z tego względu wygasły: nauczanie początkowe (1996), pedagogika resocjalizacyjna i kulturalno-oświatowa (2000). Uruchomiono natomiast 5-letnie studia magisterskie z zakresu pedagogiki ogólnej (które wygasły w 2002 r.).

W 2000 r. Instytut prowadził 3-stopniowe studia dzienne:

  • licencjackie na 3 specjalnościach: pedagogika opiekuńczo-wychowawcza, pedagogika resocjalizacyjna oraz animacja kultury (studia 3-letnie),
  • studia uzupełniające magisterskie, na których oprócz wymienionych specjalności prowadzona jest pedagogika wczesnoszkolna (studia 2-letnie),
  • studia doktoranckie (4-letnie),
  • oprócz tego Instytut prowadził studia zaoczne  (2-letnie uzupełniające magisterskie) na specjalnościach: pedagogika wczesnoszkolna i resocjalizacji i profilaktyki społecznej,
  • ponadto z końcem lat 90-tych podjęto realizację studiów podyplomowych "Edukacja i reforma", adresowanych do nauczycieli wdrażających reformę edukacji, zapoczątkowaną w 1999 roku i studia podyplomowe „Profilaktyka i Resocjalizacja"  (które powołano w 1982 r., zawieszone w 1996 r. i reaktywowane w 2000 r.),
  • w ostatnich latach realizowano kurs pedagogiki Marii Montessori dla studentów UJ (pedagogiki, psychologii i innych).

Historia władz i zakładów Instytutu

Od roku 1968 dyrektorem Instytutu Pedagogiki UJ był prof. dr Jan Konopnicki. W roku 1972/73 Dyrektorem Instytutu została prof. Kamila Mrozowska. W roku 1983 dyrektorem Instytutu był prof. dr hab. Tadeusz Gołaszewski.

W Instytucie działały wówczas następujące Zakłady:

  • Zakład Dydaktyki (kier. doc. dr hab. Anna Łukawska),
  • Zakład Nauczania Początkowego (kier. doc. dr hab. Wojciech Kojs),
  • Zakład Pedagogiki Dorosłych (kier. prof. dr hab. Tadeusz Gołaszewski),
  • Zakład Teorii Wychowania (kier. doc. dr hab. Bernard Gawlina).

W 1983 roku z inicjatywy doc. dr hab. Stanisława Palki powołano Zakład Metodologicznych Podstaw Pedagogiki.
W Instytucie pracował również Zespół Naukowo-Badawczy ds. Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji kierowany przez dr Annę Żarow-Nitoń.

W 1983/84 roku doc. dr hab. Stanisław Palka pełnił obowiązki dyrektora Instytutu Pedagogiki. W latach 1984-1996 był dyrektorem IP. Kierownictwo nad Zakładami objęli:

  • Zakład Dydaktyki (kier. doc. dr hab. Anna Łukawska),
  • Zakład Metodologicznych Podstaw Pedagogiki (kier. doc. dr hab. Stanisław Palka),
  • Zakład Nauczania i Wychowania Początkowego (kier. dr hab. Jadwiga Włodek-Chronowska),
  • Zakład Pedagogiki Dorosłych (kier. doc. dr hab. Tadeusz Aleksander),
  • Zakład Teorii Wychowania (kier. doc. dr hab. Bernard Gawlina).

Instytut Pedagogiki UJ uzyskał siedzibę w „Domu pod Stańczykiem" (Collegium Sanockim) w kwietniu 1987 roku, do którego został przeniesiony z budynku przy ul. Manifestu Lipcowego 13 (obecnie ul. J. Piłsudskiego).

W roku akademickim 1996/97 dyrekcję w Instytucie Pedagogiki objął prof. dr hab. Franciszek Adamski. Działały wówczas Zakłady:

  • Zakład Metodologicznych Podstaw Pedagogiki (kier. prof. dr hab. Stanisław Palka),
  • Zakład Pedagogiki Dorosłych (kier. prof. dr hab. Tadeusz Aleksander),
  • Zakład Pedagogiki Szkolnej (kier. doc. dr hab. Joanna Grochulska),
  • Zakład Pedagogiki Społecznej (kier. prof. dr hab. Franciszek Adamski),
  • Zakład Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji (kier. prof. dr hab. Bronisław Urban) - zakład działa od XII 1990 r.,
  • Zakład Teorii Wychowania (kier. doc. dr hab. Bernard Gawlina),
  • Zakład Wczesnej Diagnozy i Terapii Pedagogicznej (kier. dr hab. Jadwiga Włodek-Chronowska),
  • Zakład Wychowania przez Sztukę (kier. prof. dr hab. Jan Samek) - powołany w 1996 r. We współpracy z Zakładem pozostawał od początku prof. Stanisław Rodziński.

W roku 2000 kierownictwo Instytutu Pedagogiki powierzono prof. dr. hab. Bronisławowi Urbanowi, a następnie dyrektorem Instytutu została dr hab. Joanna Danilewska, prof. UJ. Działały wówczas następujące zakłady:

  • Zakład Pedagogiki Kultury (kier. dr hab. Bogusław Żurakowski, prof. UJ),
  • Zakład Pedagogiki Społecznej i Andragogiki (kier. prof. dr hab. Tadeusz Aleksander),
  • Zakład Pedagogiki Szkolnej (kier. dr hab. Joanna Danielewska, prof. UJ),
  • Zakład Pedagogiki Szkoły Wyższej (kier. dr hab. Kazimiera Pacławska) - zakład powołany 26 VI 2002 r.,
  • Zakład Pedagogiki Ogólnej (kier. prof. dr hab. Stanisław Palka; nastąpiła zmiana nazwy Zakładu Metodologicznych Podstaw Pedagogiki),
  • Zakład Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji (kier. prof. dr hab. Bronisław Urban),
  • Zakład Teorii Wychowania (kier. dr hab. Zofia Gawlina, prof. UJ) - do 2007 r.

W dniach 26-27 września 2000 r. odbyła się pedagogiczna konferencja naukowa pt. „Krakowska uniwersytecka myśl pedagogiczna – orientacja oraz trendy rozwojowe dawniej i dziś", której plonem jest późniejsza publikacja zatytułowana „Myśl pedagogiczna przełomu wieków" pod red. Tadeusza Aleksandra, Kraków 2001, gdzie można znaleźć więcej szczegółów dotyczących dorobku naukowo-badawczego Instytutu Pedagogiki UJ.

W latach 2008-2016 funkcję dyrektora Instytutu Pedagogiki pełniła dr hab. Krystyna Ablewicz, prof. UJ.
Od 2016 roku dyrektorem Instytutu Pedagogiki jest dr hab. Anna Gaweł, prof. UJ.

1 lutego 2018 r. został zlikwidowany Zakład Pedagogiki Kultury i Historii Idei Pedagogicznych, którego ostatnim kierownikiem był dr hab. Michel Henri Kowalewicz, prof. UJ (więcej informacji o Zakładzie).

Do końca lutego 2022 roku w Instytucie działały:

  • Zakład Pedagogiki Ogólnej i Filozoficznej (kier. dr hab. Katarzyna Wrońska, prof. UJ),
  • Zakład Pedagogiki Szkolnej i Dydaktyki Akademickiej (kier. dr hab. Anna Sajdak-Burska, prof. UJ),
  • Zakład Pedagogiki Szkoły Wyższej i Polskiej Myśli Pedagogicznej (kier. prof. dr hab. Janina Kostkiewicz),
  • Zakład Pedagogiki Społecznej i Andragogiki (kier. dr hab. Dorota Gierszewski),
  • Zakład Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji (kier. dr hab. Mariusz Sztuka, prof. UJ),
  • Zakład Teorii Wychowania i Opieki (kier. dr hab. Bogusław Bieszczad, który przejął funkcję po prof. dr. hab. Franciszku Wojciechowskim),
  • Zakład Pedagogiki Zdrowia (kier. dr hab. Anna Gaweł, prof. UJ)
     

Z dniem 1 marca 2022 roku w strukturze organizacyjnej Instytutu Pedagogiki wprowadzono zmiany (zob. zarządzenie). Obecnie w Instytucie działają:

  • Zakład Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji
  • Zakład Pedagogiki Ogólnej i Filozoficznej
  • Zakład Pedagogiki Szkolnej i Dydaktyki Akademickiej
  • Pracownia Teorii Wychowania
  • Pracownia Polskiej Myśli Pedagogicznej
  • Pracownia Pedagogiki Zdrowia
  • Pracownia Pedagogiki Społecznej i Andragogiki
  • Pracownia Metodologii Badań Społecznych i Analizy Danych
  • Pracownia Pedagogiki Rodziny
  • oraz Pracownia Diagnoz Pedagogicznych pod kierunkiem dr Barbary Ostafińskiej-Molik.

Bliższe informacje o działalności poszczególnych zakładów i pracowni zostały umieszczone na ich stronach internetowych.

Lokalizacja

Budynek Instytutu Pedagogiki UJ od strony frontowej. Ozdobny gzyms, wejście główne i okna. Budynek z czerwonej cegły. Po prawej stronie ozdobna antresola. Przed budynkiem ozdobne krzewy.

Siedzibą Instytutu Pedagogiki UJ jest obecnie Collegium Sanockie, przy ul. Batorego 12, będące typowym pałacykiem w duchu neorenesansu z cechami neobaroku.
Collegium Sanockie należy do jednych z najbardziej malowniczo położonych kolegiów uniwersyteckich, usytuowanych niemalże w centrum Starego Krakowa. Powstało ono w latach 1883-1892 jako dom własny Tadeusza Stryjeńskiego, architekta, który nazwał budowlę: „Pod Stańczykiem", ponieważ należał do politycznego ugrupowania Stańczyków.

Główny budynek to piętrowy pałacyk położony między dziedzińcem a ogrodem. Od strony ul. Batorego założenie dopełniają dwa „skrzydła": prawe to parterowa loggia o pięciofilarowych arkadach otwarta w stronę dziedzińca i ulicy. Budynek lewy piętrowy zdobi wydatny wykusz na piętrze z rzeźbą przedstawiającą Stańczyka i datą "1886". Wykusz przykrywa oryginalny czteropołaciowy dach w formie kopuły i "maszt" na sztandar. Całe założenie posiada również wewnętrzny ogród, utrzymany w stylu regularnym, wraz z pięknym okazem miłorzębu japońskiego, rzadko występującego w warunkach miejskich. Z dziedzińca pałacyku prowadzi przejście do pawilonu znajdującego się w ogrodzie, gdzie dawniej mieściła się pracownia fotograficzna J. Sebalda. Obecnie ozdobą tego malowniczego pawilonu od wewnątrz jest zachowane okno witrażowe, a na zewnątrz znajdujące się w ogrodzie lapidarium. W murze ogrodu od strony Karmelitów znajduje się wnęka z osłoniętą szczytem, o charakterze kapliczki, kamienną rzeźbą Matki Bożej z Dzieciątkiem, o nieustalonym autorstwie.
Po remoncie w latach 1980-87 gmach otrzymał nazwę Collegium Sanockie (remont był finansowany przez miasto Sanok i Sanocki Zakład Przemysłu Gumowego "Stomil").

Obecnie w pałacyku znajduje się siedziba władz Instytutu Pedagogiki UJ oraz pomieszczenia na konsultacje i zebrania pracowników (sala konferencyjna). W niewielkim stopniu sale tego budynku są wykorzystywane na zajęcia dydaktyczne.